آیا در مورد سلامت ریه خود کنجکاو هستید؟ چندین ویدیو در رسانه های اجتماعی دست به دست می شود و از مردم می خواهند که برای مدت معینی نفس خود را حبس کنند تا میزان سلامت ریه های خود را بررسی کنند.
در این پست ها اشاره شده است که اگر بتوانید نفس خود را برای مدت طولانی حبس کنید و پس از آن راحت نفس بکشید، به احتمال زیاد ریه های شما در وضعیت خوبی قرار دارند. آنها همچنین ادعا می کنند که به ویژه سیگاری ها در مقایسه با افراد غیر سیگاری با این تست دست و پنجه نرم می کنند. با این حال، آیا این واقعا یک راه مطمئن برای بررسی سلامت تنفسی شما است؟
این روش در درجه اول ظرفیت نگه داشتن نفس داوطلبانه فرد را آزمایش می کند، که شامل عواملی مانند استحکام ذهنی و تحمل بدن در برابر دی اکسید کربن است، نه اینکه مستقیماً عملکرد یا سلامت ریه را اندازه گیری کند.
آزمایش حبس نفس با ارزیابی عملکرد و کارایی ریه، بینش هایی را در مورد سلامت تنفسی ارائه می دهد. با این حال، دقت آن در مقایسه با تست های جامع تر مانند اسپیرومتری محدود است. در حالی که می تواند مشکلات بالقوه ای مانند ظرفیت ریه و توانایی حبس نفس را نشان دهد، به تنهایی برای تشخیص بیماری های تنفسی کافی نیست.
توانایی نگه داشتن نفس به چندین عامل غیر تنفسی بستگی دارد، از جمله آمادگی روانی، کنترل عضلات و تناسب اندام کلی. در حالی که کاهش شدید ظرفیت ریه ممکن است زمان حبس نفس را کاهش دهد، یک مدت طبیعی یا طولانی نگه داشتن نفس، ریه های سالم را تضمین نمی کند. این روش در ارزیابی جنبه های حیاتی عملکرد ریه مانند ظرفیت ریه، مقاومت راه هوایی و کارایی تبادل گاز ناکام است.
راهنمای مطالعه
تعیین عملکرد سالم ریه از طریق حبس نفس
هیچ مدت زمان حبس نفس از نظر علمی ثابت نشده است که نشان دهنده عملکرد سالم ریه باشد. توانایی نگه داشتن نفس بر اساس ویژگی های فردی بسیار متفاوت است.
سن، سطح تناسب اندام و تمرین کنترل تنفس معمولی (مانند آنچه در شناگران یا غواصان آزاد دیده می شود) می تواند بر توانایی فرد در حبس نفس تأثیر بگذارد. افراد جوان تر، سالم تر و آموزش دیده تر تمایل دارند نفس خود را برای مدت طولانی‌تری حبس کنند، اما این عوامل با سلامت ریه ارتباط مستقیمی ندارند.
آیا این تست به تمایز افراد سیگاری از غیر سیگاری کمک می کند؟
زمان حبس نفس روش قابل اعتمادی برای تمایز بین افراد سیگاری و غیر سیگاری در مورد سلامت ریه ارائه نمی دهد. سیگار کشیدن می تواند منجر به انواع مختلفی از آسیب های ریوی شود که تست های حبس نفس به اندازه کافی برای تشخیص آن حساس نیستند.
تکیه به حبس نفس به عنوان یک ابزار تشخیصی می تواند گمراه کننده باشد. ممکن است پاتولوژی های زیر بنایی ریه مانند بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) یا آسم را نادیده بگیرد، که ممکن است تأثیر قابل توجهی بر مدت زمانی که فرد می تواند نفس خود را نگه دارد تا زمانی که بیماری در مراحل پیشرفته باشد، نداشته باشد.
محدودیت ها و خطرات بالقوه استفاده از حبس نفس چیست؟
استفاده از حبس نفس به عنوان یک پارامتر تشخیصی برای عملکرد ریه چندین خطر را به همراه دارد:
تعبیر نادرست: صرفاً بسته به حبس نفس ممکن است منجر به تفسیر نادرست از عملکرد ریه شود، زیرا اطلاعات محدودی در مقایسه با آزمایش های جامع تری مانند اسپیرومتری ارائه می دهد.
اطمینان کاذب: یک نتیجه به ظاهر طبیعی حبس نفس ممکن است باعث اطمینان کاذب افراد شود و منجر به تاخیر در تشخیص یا درمان بیماری های تنفسی شود.
پوشاندن مشکلات زمینه ای: برخی از شرایط تنفسی ممکن است به طور دقیق تنها از طریق حبس نفس منعکس نشوند و به طور بالقوه ناهنجاری ها یا بیماری های ریوی را پنهان کنند.
عدم اختصاصی بودن: حبس نفس ممکن است بین شرایط مختلف تنفسی تمایز قائل نشود، و مشخص کردن علت خاص علائم را دشوار می کند.
تست های استاندارد برای ارزیابی سلامت ریه
برای این کار انجام تست اسپیرومتری توصیه می شود زیرا این تست توصیه شده ترین و قابل اعتماد ترین آزمایش برای ارزیابی سلامت ریه است. این تست اندازه گیری می کند که یک فرد چقدر هوا می تواند در یک نفس اجباری بازدم کند و چقدر سریع می تواند این کار را انجام دهد، و بینش دقیقی در مورد ظرفیت ریه و مقاومت راه های هوایی ارائه می کند.
اسپیرومتری داده های کمی ارائه می دهد که می تواند به تشخیص بیماری های انسدادی و محدود کننده ریه کمک کند. این یک ابزار حیاتی برای تشخیص شرایطی مانند آسم، COPD و سایر مشکلات ریوی است. برخلاف حبس نفس، اسپیرومتری اندازه گیری را فراهم می کند.
ارزیابی های دقیق و توانا که می تواند مداخلات پزشکی و نظارت را هدایت کند.
