در حالی که روابط پرورشی و حمایتی ضروری است، پرورش محیطی که در آن یکی از شریک های زندگی نقش «والد» را در مقابل دیگری به عهده می گیرد، می تواند برای سلامت طولانی مدت یک رابطه مضر باشد. این پویایی، که اغلب به آن «پدری کردن یا مادری کردن شریک زندگی تان» گفته می شود، می تواند منجر به رنجش، قطع ارتباط و در نهایت از دست دادن صمیمیت و ارتباط شود.
آیا می توان چنین رابطه ای را نجات داد یا خیر، بستگی به تعهد هر دو طرف برای تصدیق و رسیدگی به مشکل دارد.کار فعالانه در جهت پویایی سالم تر، با یا بدون راهنمایی حرفه ای، برای تقویت رشد مثبت در رابطه ضروری است.
علائم هشدار دهنده چیست؟
احساس اینکه برای شریک زندگی خود پدر و مادر شوید اغلب نشان دهنده عدم تعادل در رابطه است. علائم هشدار دهنده عبارتند از:
وابستگی عاطفی: شریک زندگی شما ممکن است به طور مداوم برای حمایت عاطفی به شما مراجعه کند و به شدت به حضور شما برای ثبات تکیه کند.
فقدان ابتکار: اگر آنها بی انگیزگی مداوم یا تلاش برای ابتکار عمل در زندگی شخصی و حرفه ای خود را نشان می دهند و شما را به عهده گرفتن مسئولیت رها می گذارند.
رفتار غیرمسئولانه: موارد منظم از اقدامات غیر مسئولانه بدون عبرت گرفتن از عواقب، که نشان دهنده فقدان انضباط شخصی است.
وابستگی به راهنمایی: همیشه به دنبال راهنمایی شما بوده و قادر به تصمیم گیری مستقل نیستید، و نشان می دهد که به جهت خود تکیه کنید.
این علائم در مجموع حاکی از پویایی است که در آن یکی از شرکا نقش والدینی را بر عهده می گیرد و بر سلامت کلی رابطه تأثیر می گذارد.
این رفتارها چگونه می تواند به رابطه شما آسیب برساند؟
پدر و مادر کردن شریک زندگی می تواند به روابط در سطوح مختلف آسیب برساند.
نارضایتی: مجبور بودن دائمی به ایفای نقش پرورش دهنده ممکن است منجر به احساس خشم شود زیرا ممکن است تصور کنید که شریک زندگی خود به طور مساوی در این نقش مشارکت نمی کند.
عدم تعادل قدرت: توزیع نابرابر مسئولیت ها می تواند عدم تعادل قدرت را ایجاد کند و باعث ایجاد احساس نا امیدی و نارضایتی شود.
رشد خفه شده: شریک زندگی شما ممکن است مهارت های اساسی زندگی را توسعه ندهد و مانع رشد شخصی و پتانسیل او شود.
خرابی ارتباطات: با گذشت زمان، فشار این پویایی می تواند منجر به از هم گسیختگی ارتباطات مؤثر شود و پرداختن سازنده به مسائل را چالش برانگیز کند.
به طور کلی، این پیامدها به شکننده شدن یک رابطه و کمتر منجر به شادی و رشد متقابل کمک می کند.
چگونه می توانید به این مسائل رسیدگی کنید؟
احساسات خود را بیان کنید: احساسات خود را با استفاده از جملات “من” به وضوح بیان کنید، به جای متهم کردن شریک زندگی خود، بر احساسات خود تمرکز کنید.
خاص باشید: به نمونه های عینی رفتاری که به شما مربوط می‌شود اشاره کنید و در مورد مسائلی که نیاز به توجه دارند شفافیت ارائه دهید.
گفتگوی باز را تشویق کنید: محیطی را ایجاد کنید که در آن هر دو شریک احساس امنیت کنند تا دیدگاه های خود را بدون ترس از قضاوت به اشتراک بگذارند و ارتباطات صادقانه را ترویج کنند.
پیشنهاد کمک حرفه ای: اگر مشکلات همچنان ادامه داشت، پیشنهاد ایده جستجوی زوج درمانی یا مشاوره فردی می تواند برای درک و حل مشکلات اساسی عمیق تر مفید باشد.
