دانشمندان اخیراً موفق به شناسایی بزرگ ترین منبع طلای زمین شده اند؛ گنجینه ای که در مقایسه با آن، ذخایر طلای فورت ناکس آمریکا چیزی جز یک قطره در برابر دریا نیست. این ذخیره، بنا بر برآوردها، بیش از ۹۹.۹۹۹ درصد از کل طلای زمین را در خود جای داده؛ اما مشکل اینجاست که عملاً راهی برای دسترسی به آن وجود ندارد!
در تمدن بشری، طلا از دیرباز فراتر از یک فلز گران بها بوده است. به گفته ی رالف والدو امرسون فیلسوف، «تمایل به طلا، تمایل به خود طلا نیست؛ بلکه برای رسیدن به آزادی و بهره مندی است.» اما واقعیت این است که طلا تنها نماد ثروت یا کالایی لوکس نبوده؛ بلکه بسیار تمدن ها را ساخته و امپراتوری هایی را به نابودی کشانده است.
طلا خواصی دارد که آن را در میان سایر عناصر برجسته می کند. از درخشندگی خاص و مقاومت بالا در برابر زنگ زدگی گرفته تا رسانایی بسیار خوب گرما و برق، و البته، کمیاب بودن. این فلز در عین نادر بودن، آن قدر هم کمیاب نیست که یافتنش غیر ممکن باشد؛ همین موضوع باعث شده است طی هزاران سال، انسان ها بیش از ۲۱۶ هزار تُن از آن را استخراج کنند. این مقدار طلا اگر در قالب یک مکعب کنار هم چیده شود، مکعبی با طول ۲۲ متر در هر ضلع خواهد ساخت. با این حال، تقریباً تمام این طلای استخراج شده، در مقایسه با منبعی که در اعماق زمین پنهان شده، ناچیز است.
گنجی در دل زمین
پژوهشگران دانشگاه گوتینگن آلمان در مطالعاتی تازه اعلام کرده اند که بیشتر طلای زمین یعنی تقریباً تمام آن، در هسته ی سیاره‌ی ما نهفته است. این بخش از زمین که هزاران کیلومتر زیر سطح قرار دارد، هنگام شکل گیری اولیه ی زمین در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، فلزات سنگینی مانند طلا را به درون خود کشیده و در آنجا متمرکز کرده است.
طلا به‌عنوان عنصری «آهن دوست» (سیدروفیل) شناخته می شود؛ یعنی میل زیادی دارد تا با آهن ترکیب شود. از آنجا که هسته ی زمین عمدتاً از آهن تشکیل شده، طبیعی است که طلا هم جذب آن شده باشد. دانشمندان می گویند اگر می توانستیم این طلا را به سطح زمین بیاوریم، آنقدر زیاد بود که می شد سطح کل زمین را با لایه‌ای طلایی به ضخامت ۴۶ سانتی متر پوشاند.
اما مسئله اینجاست که این طلا جایی قرار دارد که حتی پیشرفته ترین فناوری های امروزی هم نمی توانند به آن برسند.
دانشمندان برای بررسی این فرضیه، ترکیب ایزوتوپ های خاصی از روتنیم و تنگستن را در نمونه هایی از سنگ های آتشفشانی مناطق مختلف، از هاوایی و جزایر گالاپاگوس گرفته تا بافین و لاریونیون را بررسی کرده اند. نتایج آن ها نشان داد میزان یکی از ایزوتوپ های روتنیم کمی بیشتر از حد انتظار است؛ مسئله ای که تنها در صورتی ممکن است که منشأ این سنگ ها از اعماق بسیار زمین و در نزدیکی مرز بین هسته و گوشته باشد.
این یعنی بخشی از عناصر سنگین، از جمله طلا، به آرامی در حال صعود از هسته به سمت گوشته و سپس پوسته ی زمین هستند. البته این فرآیند، میلیون ها سال زمان می‌برد و طبیعتاً نمی توان روی آن به‌عنوان منبعی فوری حساب باز کرد.
البته شاید بتوان گفت که سیاره ما به اندازه کافی دست و دل‌باز نیست تا همه طلای خود را در اختیار ما بگذارد؛ چرا که برخی سیارک ها، از جمله سیارکی به نام «سایکی» (Psyche)، حاوی حجم زیادی از فلزات گران بها هستند. این اجرام فضایی بقایای تشکیل منظومه ی شمسی اند و بر خلاف زمین، فلزات سنگین شان در سطح آنها قرار دارد. ارزش تخمینی سیارکی مانند سایکی، اگر واقعاً غنی از فلزاتی چون طلا باشد، به بیش از ۱۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ دلار می رسد که مقایسه با آن، حتی افسانه ای ترین گنجینه های زمینی هم ارزشی نخواهد داشت.
خبر آنلاین
