در اواخر قرن بیستم، زمین شناسان متوجه لایه‌های عجیبی شدند که در سنگ های باستانی در سراسر جهان رسوب کرده بود و قدمت آنها به ۲۳۴ تا ۲۳۲ میلیون سال پیش می رسید.
دسته‌ای از زمین شناسان در کوه‌های آلپ شرقی، لایه ای از سنگ های سیلیکلاستی را که در کربنات رسوب کرده بود یافتند و دانشمندی دیگر در بریتانیا لایه‌ای از سنگی خاکستری رنگ را در منطقه پیدا کرد.
هر دو یافته یک چیز را نشان می دادند: حدود ۲۳۴ میلیون سال پیش زمین یک دوره خشکسالی را پشت سر گذاشت و سپس باران های بی وقفه تا ۲۳۲ میلیون سال پیش شروع شد.
این دوره مصادف است با زمانی که درست در آغاز عصر دایناسورها، تعداد و تنوع زیستی این جانوران باستانی حالتی انفجاری پیدا کرد.
دانشمندان می گویند شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می‌دهد این دوره مرطوب احتمالا «محرکی بوده که دایناسورها و احتمالاً سایر جانوران زمینی را قادر به تنوع یافتن و تسلط بر زمین کرده است.
از دهه ۸۰ میلادی بدین سو آثار این دوره که با عنوان «رویداد آب و هوایی کارنین» (Carnian pluvial episode) یا حتی «بحران کارنین» شناخته می شود در سنگ های سراسر جهان دیده شده است.
به نظر می رسد علت حجم غیر عادی بارندگی نتیجه افزایش شدید رطوبت باشد. دانشمندان احتمال می دهند که فوران آتشفشانی غول پیکر در جنوب مرکزی آلاسکا و در امتداد سواحل بریتیش کلمبیا دلیل بالا رفتن رطوبت زمین در آن دوران بوده است.
جاکوپو دال کورسو، محقق در زمینه فوران های آتشفشانی، در این باره می گوید: «فوران ها در کارنین به اوج خود رسیدند. آنها آنقدر عظیم بودند که مقادیر زیادی گازهای گلخانه ای مانند دی اکسید کربن را به درون اتمسفر پمپاژ کردند و موج هایی از گرمایش جهانی را پدید آوردند.»
«پانگه‌آ»، ابر قاره عظیم دوران پیشا تاریخ، در آن زمان مستعد باران های موسمی بود. این باران ها زمانی ایجاد می شوند که هوای با رطوبت بالا از دریاها به سمت خشکی حرکت کند. جایی که این هوا سرد می‌شود، باران های شدید اتفاق می افتد.
پاول ویگنال، پژوهشگر حوزه محیط زیست در دیرینه شناسی، در این خصوص می گوید: «وقتی دریاها در این دوره گرم می شدند، رطوبت بیشتری در بالای آن قرار می گرفت و باعث می‌شد بارندگی های موسمی شدیدتری در خشکی رخ بدهند.»
این در حالی است که دوره مرطوب برای زندگی جانداران محیطی عالی نبود. یک مطالعه منتشر شده در مجله انجمن زمین شناسی آن را به عنوان زمانی توصیف می کند که «فوران های آتشفشانی، باران اسیدی و گازهای گلخانه ای تولید می کردند و این عوامل به نوبه خود منجر به از بین بردن پوشش گیاهی و خاک در خشکی، بی اکسیژنی و اسیدی شدن در اقیانوس ها و انقراض جانداران در اثر شوک گرما می شد.»
در واقع گونه ها در نتیجه این رویداد از بین رفتند، اما پس از پایان آن، برندگان مشخصی وجود داشت. تیم تحقیق در مقاله خود می‌نویسد: «در پی انقراض گسترده گیاهان و علف خواران کلیدی در خشکی، دایناسورها ظاهراً ذینفعان اصلی در زمان احیای حیات بودند و به سرعت توانستند هم به لحاظ تعداد و هم به لحاظ تکثر در تنوع از آمریکای جنوبی در ابتدا تا بقیه نقاط زمین گسترش یابند.»
نویسندگان اضافه کرده‌اند: «این رویداد ممکن است یکی از مهم ترین رویداد های سریع در تاریخ حیات، نه فقط از نظر پیدایش عصر دایناسورها، بلکه پیدایش و گسترش سایر جانداران زمینی از جمله چهار پایان، لاک پشت‌ها، کروکودیل ها، مارمولک ها و پستانداران بوده باشد.»
