برای دوناروما، این یک دربی است؛ بسیار دشوار خواهد بود! جیان لوییجی دوناروما در طول دوران حرفه‌ای اش، دربی های بی شماری را تجربه کرده است. اما آنچه در مونیخ انتظارش را می کشد، رنگ و بویی کاملاً متفاوت دارد.
این نبرد فراتر از چارچوب دربی های سری آست؛ و مهم تر آن که، سخن از لیگ قهرمانان است. جامی که همواره در مسیر حرفه‌ای اش در پی آن بوده و اکنون، دست یافتنی تر از همیشه در برابرش قرار دارد. جامی آمیخته با لایه هایی از احساسات گوناگون. گیگیو در تلاش است تا با فتح آن، رویای کودکانه اش را به حقیقت بدل سازد؛ و نیز خواسته و رویای امیر قطر را، کسی که او را به پاری سن ژرمن فراخواند.
افزون بر این، احتمال دارد همین جام را از چنگ اینتر بیرون آورد؛ تیمی که برای او که در میلان بالید و دل در گرو روسونری دارد همواره دشمنی شماره یک به شمار می رفته است. آن هم در برابر بازیکنانی از تیم ملی اش، تیمی که اکنون بازوبند کاپیتانی اش را بر بازو دارد.
بر اساس سرشت شخصیتی اش، تردیدی نیست که دوناروما از در آغوش کشیدن الساندرو باستونی، نیکولو بارلا یا داویده فراتسی دریغ نخواهد کرد؛ بازیکنانی که آخرین بار در ماه مارس، به دعوت لوچانو اسپالتی، برابر آلمان در میدان حاضر شدند. و این آغوش از صمیم قلب خواهد بود، برخاسته از دلِ کاپیتانی فهیم، و بالاتر از آن، یاری دیرین در روزهای پر حادثه با پیراهن آبی ایتالیا. فراتر از همه، یادآور قهرمانی اروپا در ومبلی، چهار سال پیش، کنار فرانچسکو آچربی. این احساسات مشترک و عمیق، حتی در شکست های سهمگینی همچون ناکامی در صعود به جام جهانی، مانعی هستند برای آنکه اینتر را تنها یک رقیب معمولی قلمداد کند.
برای دوناروما، این فینال چون بازگشت به گذشته ای آشناست. سفری نوستالژیک برای مرور یازده دربی ای که میان سال های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۱ با پیراهن میلان در آن ها حاضر بود. مجموعه ای از فراز و نشیب های احساسی، که با پیروزی قاطع سه بر صفر آغاز شد و با شکستی با همان نتیجه پایان یافت؛ شکستی که با دبل لائوتارو مارتینس همراه بود. تیم وقت اینتر، بازیکنانی چون بارلا، باستونی، دارمیان، دِ فری و اشرف حکیمی هم تیمی کنونی دوناروما را در اختیار داشت. با این حال، این ها تنها خاطراتی هستند که پیش از ورود به میدان در ذهن مرور می شوند. دوناروما اکنون از گذشته ایتالیایی اش عبور کرده است؛ حتی با وجود خشم هواداران میلان از پیوستنش به پاری سن ژرمن.
عبور از دشواری ها
پس از قهرمانی در یورو و انتخاب به عنوان بهترین بازیکن آن رقابت ها، گیگیو راهی پاریس شد؛ میراث دار جان لوئیجی بوفونی که خود نیز یک فصل پیراهن پاری سن ژرمن را بر تن داشت. او قدم به رختکنی گذاشت آکنده از ستارگان: نیمار، امباپه، مسی، راموس… تیمی کهکشانی، که با این همه، در لیگ قهرمانان ناکام بود.
در دو فصل نخست، دوناروما حتی نتوانست از مرحله یک هشتم نهایی عبور کند. این ناکامی ها با اتهام هایی نیز همراه شد؛ چرا که رسانه های فرانسوی، از همان ابتدا او را مقصر اصلی شکست ها معرفی کردند؛ چه در بازگشت تاریخی رئال مادرید در برنابئو (۱-۰؛ ۳-۱) و چه در حذف مقابل بایرن مونیخ (۲-۰؛ ۰-۱). این انتقادها که اغلب بی پایه بودند، تأثیر ژرفی بر او گذاشتند.
اما این تجربیات، بیش از پیش بر شخصیت گیگیو افزودند. او اکنون یکی از رهبران پاری سن ژرمن است. در چارچوب برنامه های لوئیس انریکه، که هرگز از اعتماد به او دست نکشید؛ چه با ایجاد رقابت از طریق دروازه بان کاتالانی، تناس، و چه با دروازه بان روسی، سافونوف. اما پاسخ دوناروما همواره در مسیر رشد و تعالی بود؛ حتی آن زمان که رسانه های محلی از دروازه بان فرانسوی لیل، به عنوان شوالیه ای نوین حمایت می کردند.
دوناروما:
و این فصل، گواه روشنی بر آن است: دوناروما در ۲۶ سالگی، با قراردادی تا سال ۲۰۲۶، به فینال لیگ قهرمانان راه یافته، با آرامش و پختگی یک کهنه کار، آماده برای انجام هر کاری به منظور بالا بردن جام. به ویژه اگر رقیبش اینتر باشد؛ تیمی که اکنون او را برای جانشینی زومر در نظر گرفته است.
«هیجان زده ام» جیجی می گوید دوستان زیادی از اینتر را دوباره خواهم دید، از جمله مربی سابقم اسپینلی.
زومر؟ واکنش هایی درخشان داشت.
اینجا؟ روحیه تیم دگرگون شده، همه برای یکدیگر می جنگند.
امباپه را کم داریم، اما تیمی یکپارچه هستیم؛ درست همان گونه که در یورو قهرمان شدیم: اتحاد، در هر تیمی، تفاوت می آفریند.
خبر ورزشی
