هر چند خودروهای پرفورمنس عمدتاً دیفرانسیل عقب هستند ولی در طول تاریخ، خودروهای دیفرانسیل جلوی زیادی هم ساخته شده‌اند که بسیار جذاب بوده اند.
هرچند هاچ بک های داغ دیفرانسیل جلوی امروزی به لطف دیفرانسیل های پیشرفته ای که امکان کنترل دقیق حجم بالایی از قدرت را فراهم می کند، بسیار قوی شده اند اما هنوز هم به پادشاه قدرت خودروهای دیفرانسیل جلو حتی نزدیک نشده اند. این ماشین الدزمبیل تورنادو است که ابتدا در سال ۱۹۶۵ با موتور ۷ لیتری ۳۸۵ اسب بخاری معرفی شد و در سال ۱۹۶۸ الدزمبیل موتور عظیم ۷.۵ لیتری را برای آن ارائه کرد تا با ۴۰۰ اسب بخار قدرت و ۶۸۰ نیوتن متر گشتاور، به قوی ترین خودروی دیفرانسیل جلوی تاریخ تبدیل شود، عنوانی که تا به امروز حفظ شده است.
تورنادو اولین خودروی دیفرانسیل جلوی آمریکایی از دههٔ ۳۰ محسوب می شد. در دورانی که تمام خودروسازان آمریکایی از انتقال قدرت محرک عقب استفاده می کردند، الدزمبیل به منظور بهبود فضای داخلی و قابلیت رانندگی کوپهٔ فول سایز جدید خود، تصمیم گرفت در اقدامی نوآورانه سراغ انتقال قدرت محرک جلو برود.
در خودروهای دیفرانسیل عقب موتور جلو، برای انتقال نیرو از گیربکس به چرخ های عقب باید از میل گاردان استفاده شود. این میل گاردان که در زیر کف خودرو نصب می شود اما فضای داخل کابین را اشغال می کند. با انتقال نیرو به چرخ های جلو اما می توان این مشکل را حل کرد و به همین دلیل بود که الدزمبیل تصمیم گرفت در تورنادو از انتقال قدرت محرک جلو استفاده کند.
بدین منظور، برای انتقال نیرو از مبدل گشتاور به گیربکس از یک زنجیر ضخیم پنج سانتی متری استفاده شد و دو شافت با طول یکسان هم قدرت را به چرخ های جلو تحویل می دادند. به لطف این ترکیب، کف خودرو کاملاً مسطح شد و فضای کابین خصوصاً در قسمت صندلی های عقب افزایش یافت. به همین دلیل، بعداً کادیلاک هم در نسل هشتم الدورادو از سیستم انتقال قدرت دیفرانسیل جلو استفاده کرد.
چالش انتقال ۴۰۰ اسب بخار قدرت به چرخ های جلو
با توجه به اینکه حتی هاچ بک های داغ امروزی با زیر ۳۰۰ اسب بخار قدرت برای انتقال تمام نیرو به چرخ های جلو بدون هرزگردی و تأثیر گشتاور روی فرمان تلاش می کنند، مهندسان الدزمبیل برای کنترل چرخ های جلوی تورنادو با وجود قدرت عظیم ۴۰۰ اسب بخاری با چالش بزرگی مواجه بودند.
بدون وجود دیفرانسیل های لغزش محدود امروزی که مانع از هرزگردی چرخ ها می شود، برای انتقال ۴۰۰ اسب بخار قدرت به چرخ های جلوی تورنادو، مردان الدزمبیل باید از علم فیزیک استفاده می کردند. از آنجایی که در این خودرو پیشرانه، گیربکس سه سرعته اتوماتیک و دیفرانسیل همگی در جلو قرار داشتند، ۶۰ درصد از وزن خودرو روی محور جلو قرار می‌گرفت و به همین دلیل، الدزمبیل امیدوار بود این وزن سنگین همیشه کشش کافی را برای چرخ های جلو فراهم و از هرزگردی جلوگیری کند.
علاوه بر این، سیستم تعلیق جلو هم تقویت شد تا خودرو در هنگام شتاب گیری پایدار بماند و کشش چرخ ها از دست نرود. تعلیق جلو به‌گونه ای تنظیم شد که در هر شرایطی حداکثر چسبندگی را برای چرخ های جلو فراهم کند. هر چند این اقدامات تا حدودی کمک کننده بودند ولی هنوز هم اگر کمی با پدال گاز تورنادو بی مبالاتی می کردید چرخ های جلو دچار هرزگردی می شدند.
امروز نمونه های باقیماندهٔ تورنادو قیمت چندان بالایی ندارند به‌گونه ای که یک تورنادو ۱۹۶۸ تمیز را می توان با قیمت در حدود ۱۷ هزار دلار پیدا کرد هر چند که قیمت نمونه های کم کار و کلکسیونی می تواند به ۴۰ هزار دلار هم برسد. با این حال، حتی این رقم هم برای یک کروزر کلاسیک آمریکایی که یکی از زیباترین کوپه های تاریخ محسوب می شود رقم بسیار معقول و مناسبی به حساب می آید.
منبع: خبر آنلاین
