آقای سرمربی برنده به میلان بازگشت!

ماسیمیلیانو آلگری به عنوان سرمربی جدید میلان معرفی شده است. انتخابی که هواداران میلان را به آینده امیدوار کرده…

ماسیمیلیانو آلگری، در دوران بازیگری‌ اش با وجود داشتن کلاس و استعداد، کمتر از آنچه می‌ توانست، افتخار کسب کرد. اما در قامت مربی، او آن جام‌ هایی را که در دوران بازی نتوانست به‌ دست آورد، با سود فراوان جبران کرد: شش اسکودتو و هشت جام داخلی دیگر، به‌علاوه دو بار رسیدن به فینال لیگ قهرمانان اروپا با یوونتوس.

به‌ عنوان بازیکن، افتخارات زیادی کسب نکرد، اما به‌ عنوان مربی، ۶ اسکودتو و در مجموع ۱۴ جام در ویترین دارد

آلگری از همان کودکی عاشق فوتبال بود. او در لیورنو رشد کرد، در خانواده‌ ای که پدرش کارگر بندر و مادرش پرستار بود. فوتبال را از تیم کویوپلی آغاز کرد، سپس به لیورنو پیوست. مربی‌ اش، روسانو جامپالیا، به او لقب «آنچووی» (Acciuga) داد به‌ خاطر فیزیک لاغر و چابکش. ابتدا به‌ عنوان هافبک نفوذی شناخته می‌ شد، اما با راهنمایی استادش گاله‌اونه، به شماره ۱۰ ‌ای با تکنیک و شوت تبدیل شد. خودش بارها گفته که بازیکن متوسطی بوده و اگر جدی‌ تر بود، شاید به تیم ملی هم می‌ رسید.

او اولین بازی‌ اش در سری A را در ۱۱ ژوئن ۱۹۸۹ با پیراهن پیزا، تیم رقیب محلی لیورنو، مقابل میلان ساچی انجام داد. نخستین گلش در این لیگ را نیز مقابل میلان کاپلو با پیراهن پسکارا به ثمر رساند، تیمی که با گاله‌اونه به لیگ برتر رسانده بود. همچنین با پروجا هم صعود به سری A را تجربه کرد. در کارنامه‌اش بازی در کالیاری، ناپولی، بازگشت به پسکارا، و پایان دوران بازی در پیستویزه و آلیانزه ثبت شده، جایی که کار مربیگری‌ اش در سری C2 آغاز شد.

رشد حرفه‌ ای

پس از تیم‌ های آلیانزه، اسپال و گروسِتو، مدتی به‌ عنوان دستیار گاله‌اونه در اودینزه کار کرد. نقطه عطف واقعی در تابستان ۲۰۰۷ با حضور کوتاه در لکو و سپس در ساسولو رقم خورد، جایی که تیم را به سری B رساند. سپس به کالیاری در سری A رفت و علی‌ رغم شروعی ضعیف با پنج باخت پیاپی، با اعتماد رئیس باشگاه، تیم را نجات داد و فصل را در رده نهم به پایان رساند. هر چند در دور دوم حضورش در کالیاری در آوریل برکنار شد، اما همین عملکرد درخشان او را به تیمی بزرگ رساند.

ادریانو گالیانی، با اطمینان از «ظاهر مربی‌ گرانه‌ اش»، آلگری را برای هدایت میلان به برلوسکونی معرفی کرد. با خریدهای زمستانی همچون زلاتان، روبینیو، ون‌ بومل و کاسانو، میلان اسکودتو ۲۰۱۱ را به‌دست آورد. سپس سوپرکاپ ایتالیا را در پکن از اینتر گرفت. در فصل ۲۰۱۱-۱۲ با گل مردود مونتاری قهرمانی را از دست دادند، اما در فصل بعد با وجود فروش زلاتان و تیاگو سیلوا، به رتبه سوم رسیدند. در فصل ۲۰۱۳-۱۴، پس از شکست ۴-۳ مقابل ساسولو و چهار گل براردی، در ژانویه برکنار شد و سیدورف جایگزینش شد.

۱۲ جام با یووه

سپس تمام مسیر حرفه‌ای‌ اش رنگ و بوی یوونتوسی به خود گرفت. تابستان ۲۰۱۴ با وجود مخالفت هواداران جانشین کونته شد، اما با حمایت آندره آنیلی، یووه را به سلطه‌ای پنج‌ ساله رساند. دو بار به فینال لیگ قهرمانان رسید اما برابر بارسا و رئال مغلوب شد. پس از پنج فصل، در ۲۰۱۹ کنار گذاشته شد، دو سال استراحت کرد، و در ۲۰۲۱ بازگشت. در سه فصل اخیر با مشکلات زیادی مواجه شد: انتقادات، ناکامی در میدان، و کسر امتیاز به‌ خاطر پرونده پلاس‌والنزا.

در مه ۲۰۲۴، با فتح کوپا ایتالیا، سیزدهمین جامش در یووه را کسب کرد، همان بازی‌ ای که در آن از مدیر ورزشی، حونتولی، به تندی انتقاد کرد. در سال استراحتش به نوه‌ اش فیلیپو و اسب‌ های مورد علاقه‌ اش پرداخت، علاقه‌ ای که از پدربزرگش به ارث برده. او اکنون با یانیک سینر، طرفدار بزرگ میلان، دوستی نزدیکی دارد و حالا گفت‌ و گوهای فوتبالی‌ شان رنگ‌ و بوی تازه‌ ای خواهد داشت.

خبر ورزشی